เป็นเรื่องราวของสุนัขที่รับใช้ชาติแล้วถึงเวลาหนึ่งก็ต้องมีการปลดระวาง พวกเขาไม่มีคนดูแล มีแค่ข้าวปลาอาหารเพื่อประทังชีวิต ใครพอจะช่วยพวกเขาได้ช่วยกันหน่อยนะคะ แค่เพียงบอกต่อๆ กันไปก็เป็นการช่วยที่ดีอย่างนึงแล้วล่ะค่ะ….บทความนี้เป็นเรื่องราวที่มีการส่งต่อๆ กันมา ซึ่งผู้เขียนเรื่องราวนี้คือ คุณประทานพร สิงหะ ขอบคุณคุณประทานพร สิงหะ มากนะคะที่ช่วยส่งต่อเรื่องราวดีดีแบบนี้……ลองอ่านกันดูนะคะ
วองโซ ผู้โชคดี
วองโซ เป็นสุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ วัย ๘ ปี ซึ่งเพิ่งเกษียณอายุจากภารกิจของสุนัขดมยาเสพติดสังกัดกองทัพเรือที่สัตหีบ หลังจากปฏิบัติภารกิจช่วยราชการมาเกือบตลอดชีวิตด้วยความซื่อสัตย์จงรักภักดี เมื่อถึงวัยปลดประจำการ วองโซถูกนำมาใส่กรงแคบๆ มีอาหารให้กินทุกมื้อ แต่ครูฝึกคู่ใจไม่สามารถมาดูแล พาวิ่งออกกำลังกายได้อีกต่อไป เพราะเขาจะต้องรับลูกหมารุ่นใหม่ไปฝึกตามวงจร
วองโซจึงได้แต่กินแล้วนอนในกรงแคบๆ ร่างกายที่เคยแข็งแรงปราดเปรียว ก็อ่อนแรง ลงทุกวัน เพราะไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนเลย วองโซเริ่มอ้วนเอาๆ แววตาแห้งแล้งไร้ชีวิตชีวา เพราะขาดอิสรภาพที่เคยออกวิ่งอย่างร่าเริงเคียงคู่นายฝึกระหว่างที่ยังรับราชการอยู่ในกองทัพเรือ ถ้าพูดได้ วองโซคงอยากบอกว่า นี่หรือคือผลตอบแทนของการตรากตรำงานหนักมาตลอดชีวิตจวบจนวันเกษียณ ด้วยการขังลืม ช่างเป็นบำเหน็จบำนาญที่เสือกไสมาให้อย่างน่าเอน็จอนาถยิ่งนัก
และแล้ววันหนึ่ง คุณหมอธาดา เวสารัชชนันท์ รองผอ.โรงพยาบาลอาภากรเกียรติวงศ์ มาพบเข้า เกิดความสงสารและหดหู่ในชะตากรรมของวองโซ จึงทำเรื่องขอไปเลี้ยง วองโซได้รับอิสรภาพอีกครั้ง ก้าวแรกที่เดินออกจากกรงขัง วองโซเดินไม่ไหว เพราะขาแข้งไร้เรี่ยวแรงเนื่องจากขาดการออกกำลัง กะปลกกะเปลี้ย ไม่สามารถรับน้ำหนักตัวที่เพิ่มพูนขึ้นอย่างมากมายระหว่างที่กินนอนอยู่แต่ในกรง จนคุณหมอธาดาต้องหาไม้กระดานมาทำทางลาดไปยังเบาะที่นั่งในรถ และลากวองโซขึ้นรถกลับบ้านไปด้วยกัน
ชีวิตของวองโซเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง คุณหมอธาดาให้การรักษาอย่างเอาใจใส่ และพาวิ่งออกกำลังกายที่ชายหาด วองโซได้เริงร่า เล่นน้ำทะเลทุกวัน ได้วิ่งไปวิ่งมากระโดดโลดเต้นอย่างอิสระ และได้รับความรักอย่างเต็มเปี่ยมจากคุณหมอผู้เป็นนายคนใหม่ วองโซในวันนี้น้ำหนักลดลงแล้ว สุขภาพแข็งแรงดังเดิม ที่สำคัญคือหัวใจที่เหี่ยวเฉาหมดอาลัยตายอยากจากเมื่อครั้งที่เศร้าซึมอยู่ในกรงขัง ได้รับการเยียวยาจนกลับมาเป็นวองโซตัวใหม่ที่มีความสุข และพร้อมที่จะรักนายใหม่ของมันอย่างสุดหัวใจตราบจนอายุขัย
เรื่องของวองโซจบลงแล้วอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง ท่ามกลางการเอาใจช่วยของหลายๆ คน …แต่ยังมีเพื่อนร่วมรุ่นของวองโซอีก ๘ ตัว ที่ยังรอคอยวันนี้อยู่ในกรง พวกเขาคงจะยินดีกับวองโซ ที่มีผู้มารับอุปการะ ส่วนชะตากรรมของเขาเหล่านั้น ใครจะเป็นผู้กำหนด เขาจะต้องกินแล้วนอน เดินอยู่ในกรงแคบๆ ไปอีกนานเท่าใด เขาจะต้องโศกเศร้าใจไปกับชีวิตบั้นปลายที่ต้นสังกัดไม่เห็นประโยชน์จากเขาไปจนวันตายหรือ
ถ้าคุณอ่านเรื่องของวองโซแล้ว ส่งเมล์นี้ต่อไปให้เพื่อนผู้รักหมา อาจจะมีคนอยากไปเยี่ยมเพื่อนๆ อีก ๘ ตัวของวองโซ ก็สามารถไปเยี่ยมได้ที่ฐานทัพเรือสัตหีบในเวลาราชการ พวกเขาจะดีใจทุกครั้งที่เห็นคนเดินผ่าน จะเห่าทักทายอย่างมีความหวัง แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ไม่กี่นาที แต่ก็เท่ากับได้เติมน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจให้กับสุนัขทหารของชาติผู้มีคุณต่อแผ่นดิน
จะดีไปกว่านั้น ถ้าคุณมีกำลังพอที่จะพาเขากลับบ้านด้วยได้ มีกำลังทรัพย์ที่จะดูแลสุนัขชั้นดีมีการศึกษา มีวินัย วัย ๘ ขวบ ที่รอความรักความเอาใจใส่จากคุณอยู่ทุกลมหายใจ คุณสามารถขอรับไปอุปการะได้ทันทีโดยไม่มีค่าตัว
จะดีที่สุด หากกองทัพเรือรักสุนัขเหมือนกับที่สุนัขรักแผ่นดิน ปรับนโยบายใหม่ที่จะหยิบยื่นชีวิตที่ผาสุกให้กับสุนัขที่ถูกใช้งานจนวัยเกษียณ เขาก็เป็นข้าราชการของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเช่นเดียวกับคุณ เกษียณอายุในวัยหกสิบเหมือนคุณอีกนั่นแหละ คุณเองคงไม่อยากจบชีวิตวัยเกษียณอันทรงเกียรติของคุณอยู่ในกรงแบบนี้ แค่จ้างแรงงานคนไม่กี่คนมาช่วยดูแลคงไม่สิ้นงบประมาณไปสักเท่าไหร่ จะได้มีคนพาเขาออกวิ่ง ได้ออกกำลังกาย พูดคุยกับเขา กอดรัดสัมผัสเขาอย่างรักใคร่ ทำให้เขาเห็นหน่อยว่าชีวิตเขาก็มีความหมาย ไม่ใช่ทอดทิ้งราวกับเป็นสิ่งของเหลือใช้ที่หาประโยชน์อันใดไม่ได้ และรอความตายไปวันๆ
ขอขอบคุณ คุณประทานพร สิงหะ สำหรับเรื่องราวดีๆ ที่เล่าสู่กันฟัง
ข้อมูลและรูปภาพ
http://smilepuppy.wordpress.com
